دلنوشته معنوی

و اینک در تهی گاه اصلی انسان، جایی که ذهن تهی می شود، عقل به آخر کارش می رسد ،تفریح تکراری می شود ، انسان به پوچی محض می رسد،«معنویت اسلامی» به سراغمان می آید....

دریچه ای به سوی ابدیت...

فرد و جامعه را ، این «معنویت پر مغز» هم زمان «توحیدی» می کند .

این زیبا «وحدت الهی» ..

این آبشار «اندیشه توحیدی» ..!

آری ..

«سالها رفت و کسی مرد ره عشق ندید     حالیا چشم جهانی نگران من و توست»...