شرح ابیات عرفانی شهیدبلخی 5

شرح اشعار عرفانی شهید علّامه سید اسماعیل بلخی/ شماره ۵

 

نایبی ۱۵ آبان ماه ۹۴.

«گوش بلخی بشنید از در او دوش سروش..... بعد این جور تو را مهر و وفائی دارم.».

 

 در این بیت علّامه شهید حاصل تلاشهای سالکانه خویش در منزلگه مقصود را می یابد.در دل شب سروش الهی را دریافت می نمایند.به قول مولوی بلخی که «ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست... به هوای برکویش پر و بالی بزنم»..شهید با گوش قلب آواز سروش ربّانی را می شنود.و حضرت احدیّت تجلی فرموده می فرماید که از این پس من عشق خودم را نثار تو می کنم:«بعد این جور تو را مهر و وفائی دارم»..که در سوره بقرهآیه ۱۶۵ می فرماید:«والّذین امنوا اشدّ حبّاً للّه»..

کسانی می توانند لیاقت محبّت و عشق الهی را داشته باشند که قبلا رنج ایمان را از طریق مجاهده با نفس کشیده باشند و ایمان خود را در تمامی احوال نگاه دارند تا به مرتبتی برسند که شایسته محبّت و وفای الهی شوند که فرمود: اوفوا بعهدی اوف بعهدکم (بقره ۴۰) و شهید می فرماید:« بعد این جور تو را مهر و وفائی دارم».یعنی وقتی در مقام بندگی وفای به عهد الهی که همان انجام تکالیف باشد صورت گرفت آن گاه ایمان در قلب رسوخ پیدا کرده و عبد شایسته محبّت و مهر حضرت احدیّت می گردد.